Home&Life

De eerste week zit er bijna op en hier volgen dan onze eerste indrukken van ons Home & Life- avontuur.

Zaterdagmiddag zijn we hier aangekomen en, vermits het weekend was, stonden alle kinderen ons op te wachten om ons te verwelkomen. De jongste jongen is 4 (echt zo'n schatje maar ook nen grote deugeniet hoor) het oudste meisje is 19. Ze zijn in totaal met 25. In de week zijn de oudste wel op "kot" omdat de school te ver weg is. Het is echt één grote en warme familie waarin je ook direct wordt opgenomen. Vooral die kleintjes zijn direct al zo aanhankelijk. En oh zo schattig en lief. De iets groteren die wachten eerst een beetje meer af (vooral dan de jongens) maar toch merk je dat zij ook al snel je accepteren en graag met je willen pingpongen, kubb spelen of eens een spelletje op de gsm spelen, dat vinden ze ook geweldig. Ze lijken het hier allemaal best naar hun zin te hebben. Ze hebben veel plaats om te ravotten, een rivier om zich in te verfrissen,... en uiteindelijk is een dak boven hun hoofd, alle dagen eten en een goede opleiding toch zo belangrijk voor hen en die kansen krijgen ze hier. En dat dankzij enkele mensen die hier dag en nacht voor hen klaar staan. Chapeau ! En wat zijn die kinderen toch allemaal gedisciplineerd! Als je dan ziet hoe zo'n kleintje haar uniformbloesje 's avonds voor het slapen gaan nog staat te strijken of hoe iedereen direct zijn eigen bord gaat afwassen of direct na school hun specifieke taak uitvoert... Daar kunnen onze westerse kinderen een voorbeeld aan nemen. Hier moet je maar één keer iets vragen en die springen al.

Bij de rondleiding merk je al wel direct de grote verschillen met onze westerse normen. Alles is heel basic, een beetje aftands en proper en netheid hebben hier ook een andere betekenis. Vooral als je hier dan enkele dagen bent en zo de gang van zaken mee maakt dan moet je toch altijd wel even slikken en moet je al snel een aantal van onze westerse 'standaarden' van je af zetten en proberen je aan te passen aan hun manier van leven en werken. Als je schooluniformen moet wassen en strijken,...tja, voor ons zijn die dan niet proper. Maar wat wil je, in zo'n omgeving. Ze hebben wel wasmachines maar enkel met koud water en het water zelf is ook niet echt zo zuiver als bij ons. Dus dat krijg je de was ook sowieso gewoon niet proper. Ook voor te douchen is er geen warm water. Brrr das écht wel wennen hoor. De matrassen op de kinderen hun kamer zien er soms niet uit want lakens gebruiken of kennen (?) ze niet (behalve dan blijkbaar bij ons op de kamer). Kuisen is bij hen eens met een bezem rondgaan. Wat zijn wij dan toch pietjes precies.

Er zijn momenteel nog 3 andere vrijwilligers, één meisje uit Engeland van 25 en nog een jongen en een meisje uit Duitsland van 18 jaar. Wat hebben we hier dan zoal gedaan? Van alles en nog wat. Zondag kerstkaartjes gemaakt met de kinderen die ze dan later zullen verkopen, wassen en strijken, ramen lappen, ook al iets waar zelfs Roel het even moeilijk mee had. De ramen worden gewassen met een afwassponsje en afwasmiddel en vervolgens droog gemaakt met een pagina gescheurd uit een oud boek. Een aftrekker is hier niet beschikbaar. De mannen hebben ook nog bamboe gekapt met een oerdegelijk niet al te scherp kapmes (elektrische apparaten zijn hier maar mondjesmaat aanwezig) om daar een kippenhok mee te maken. Dinsdag en woensdag hadden de kinderen van de 'second-grade' vrij en moesten de jongens mee helpen bij de werkzaamheden en ondanks dat de meesten toch maar heel beperkt Engels spreken, krijg je toch al snel ook met hen een band en merk je dat je hulp gewaardeerd wordt, al weet je soms zelf totaal niet waar je mee bezig bent. De dames zijn op woensdag naar het plaatselijke kleuterschooltje geweest om les Engels te geven. Dat was ook weer eens heel leuk om te doen. Dus eigenlijk wel heel afwisselende jobkes maar echt hard werken is het niet hoor, alles heel relaxed. Dan zijn wij wel een ander tempo gewoon.

Donderdag is onze vrije dag en dan hebben we een excursie gedaan met de boot naar Pnang Pga Bay en naar "James Bond eiland" of Ko Khao Phing Kan (leunend eiland) met de veel bezochte rotsachtige kloof die als achtergrond diende voor de film "The man with the Golden gun" en de film "Tomorrow never dies".

Dus...Het is zeker en vast de moeite om eens meegemaakt te hebben, al kijken we er toch wel naar uit om na ons verblijf hier ergens een luxe hotel te boeken voor enkele dagen met alles erop en eraan. Douche met warm water/ lekker westers eten ('s middags en 's avonds rijst en nog eens rijst, is toch wel wennen voor ons, zeker voor mij die zo graag patatten eet). Maar het zijn allemaal zo'n lieve mensen dat al die ervaringen toch wel heel waardevol zijn. Vooral doordat we hun wereld ook eens vanuit hun standpunt zien en wij daarin hebben kunnen meedraaien. We zouden dit zeker voor geen geld hebben willen missen.